POMNIK DZIECKA UTRACONEGO
Bogusława Sieroszewska
Pomnik Dziecka Utraconego,
Dziecka z nicości Wszechświata
Mocą Bożą wydobytego do bycia.
Maleństwu z duszą niepodległą śmierci
Człowieczą godność przywraca
Marecka Mogiła-Pomnik pamięci.
Z łona Matki dawno
Anielski orszak duszę
Przyjął na wieczności łono.
Oj, raduje ci się ona
U Boga w gościnie!
Choć nie zaznała radości
Ziemskiego życia,
Dziś jest godnie
Upamiętniona,
A Pomnik-Mogiła
Maleństwa bez imienia
Ukoi smutną matkę,
Uleczy ojca serca
Zranienia.
Kto powiedział, że byłoś
Bezwładną materią,
Niemalże rośliną,
Którą można było
Usunąć łyżką?
Szaleniec!
Dziecko Utracone,
Najpierw miałoś czoło,
Potem formowałoś usta,
Woskowe miałoś dłonie,
Małe stopy na krzyż
Ułożone w łonie,
Zarys twarzy z noskiem,
Dwoje dużych już oczu też
Z ciemnym pigmentem,
Gdzie miałoś tworzyć perły łez.
Usunęli Cię niczym
Pisklę z ciepłego gniazda,
Niczym zepsuty ząb,
Wyrzucili do śmieci,
Do czarnego worka
Z pokrwawioną watą i gazą
Jak medyczny odpad.
Nikt nie wziął Cię w ramiona.
Umarłoś nie wiedząc,
Czym są barwy,
Dźwięki, smaki,
Myśli, zapachy,
Lecz wiesz czym
Jest odrzucenie,
Śmierć i kroczące
Przed nią cierpienie.
Bóg upomni się o każde
Mikroskopijne istnienie.
Pomnik Dziecka Utraconego,
Mogiła symbol Bożego Maleństwa,
Osią jej Święta Rodzina,
Święty Józef z Nazaretu,
Święta Maryja Matka
Z Jezuskiem na kolanach,
W koło nich liczna
Dziecięca gromadka.
Niech ten sielski widok z raju
Z Piastunką godnej śmierci,
Obrończynią życia w łonie,
Ukoi Rodzica sumienie.
Niech uświęcona, cmentarna
Ziemia marecka
Pożegna i przygarnie.
Niech matka i ojciec
Dziecko Utracone
Pochowają
Godnie.
Warszawa/Marki, październik 2016/czerwiec 2017
Wiersz inspirowany książką włoskiej dziennikarki, Oriany Fallaci,
pt. „List do nienarodzonego dziecka”